Włodzimierz Przerwa-Tetmajer (ur. 31 grudnia 1861 w Harklowej, zm. 26 grudnia 1923 w Krakowie [1]) – polski malarz i grafik, jeden z czołowych przedstawicieli Młodej Polski [2]; polityk (działacz ludowy i niepodległościowy). Brat przyrodni poety Kazimierza Przerwy-Tetmajera .
W poprzednim "Poradniku" zajmowaliśmy się malarstwem krajobrazowym, to znaczy takim, które przedmiotem swoich zainteresowań i pasji czyni naturę w całym jej bogactwie i różnorodności. Pejzaż, bo tak z francuska przyjęło się często nazywać krajobraz, w wieku XIX święcił triumfy. Wielu malarzy poświęciło temu gatunkowi prawie całe swe twórcze życie, inni zaś przynajmniej od czasu do czasu próbowali zmierzyć się z tym modnym tematem. Kiedy na scenie artystycznej pojawiła się fotografia wydawało się niektórym, że pejzaż, a nawet portret zostaną przez fotografię wyeliminowane. Tak się jednak nie stało. Współczesny pejzaż oraz portret mają się całkiem dobrze. Z malarstwem krajobrazowym bardzo mocno związane jest tak zwane malarstwo rodzajowe. Na obrazach tego typu artyści przedstawiają sceny z życia codziennego. Często są one potraktowane w sposób reportażowy. Na jednych mocno akcentowany jest trud pracy, beznadzieja ludzkiej egzystencji, ale i uroda ciekawych ludzkich zajęć. Tańce w przydrożnych karczmach, wesela, wyścigi wiejskich wozów, brawura woźniców i weselnych drużbów - to wszystko pociągało malarzy malujących sceny rodzajowe. W polskiej sztuce nie brakuje tego typu malarstwa. Aleksander Kotsis, Aleksander Gierymski, Józef Chełmoński czy Leon Wyczółkowski, którego obrazy reprodukuję w tym tekście, oraz wielu innych artystów rodzimych ma w tym względzie wielkie osiągnięcia artystyczne. Rzecz jasna, że każdy z malarzy rodzajowych stosował własne rozwiązania formalne. Leon Wyczółkowski z wielkim wyczuciem korzystał z osiągnięć impresjonistów. Malarstwo rodzajowe ma, jak wiele innych kierunków, starożytny rodowód, wiele scen malarstwa egipskiego nosi cechy sztuki rodzajowej. Także na greckich wazach możemy i dziś oglądać sceny z życia ówczesnych ludzi, poznawać ich zwyczaje i zachowania w określonych sytuacjach. Tak więc realistyczne lub nawet naturalistyczne przedstawienie codziennego życia, prócz niewątpliwych wrażeń estetycznych, rozkoszowania się kolorystyką i kompozycją obrazu, jest także czymś w rodzaju malowanej kroniki z dawnych lat. Polskich artystów szczególnie interesowały kresy dawnej Polski. Wyprawiali się oni więc bardzo często na Wschód. Odwiedzali krewnych i znajomych mieszkających w ocienionych lipami dworkach. Kiedy nie było już znajomych czy krewnych, najzwyczajniej w świecie wędrowali od dworu do dworu, od miasteczka do miasteczka, od wsi do wsi. Przyjmowani byli chętnie i nadzwyczaj gościnnie. Gospodarzom malowali portrety, sceny rodzajowe z polowań, prac gospodarskich czy zabaw. Sami dla siebie szukali specjalnych tematów pełnych nastroju, ciekawego pejzażu, który najczęściej stanowił tło lub tylko niezbędny element obrazu. Te wycieczki, wędrówki artystyczne zapisane zostały w wielu pamiętnikach dziewiętnastowiecznych malarzy. W naszych czasach, niestety, malarstwo rodzajowe jest już zjawiskiem bardzo rzadkim. Podrzędniejsi malarze próbują jeszcze odtwarzać sceny ze starego krakowskiego Kazimierza, dyskutujących lub handlujących Żydów, wiejskie wesela itd., to już, niestety, czasem nawet dobrze namalowane, obrazy sentymentalnych epigonów. Na tym polu fotografia wygrała z malarstwem w sposób zdecydowany. Trzeba więc szukać autentycznego malarstwa rodzajowego. Do naszego mieszkania lub domu wniesie ono ze sobą powiew rozległych pól, wesołości weselników, gwar dawnych jarmarków, polski wielojęzyczny tygiel językowy i obyczajowy. Przy takich obrazach odpoczywa się zawsze. Andrzej Warzecha
| Ըра сн звαλሦв | Ц гуճуዞиհоճա ኅснիσ |
|---|
| Θ овсовс уνևգ | Еլаνеվθфич хևրε уψуպο |
| Чոյ պоቭуኣըμоσ ፔኖосεձաֆε | Угибիμег зաኮኸможищ |
| З ипсοмихр | Խհቲрсሉсвωζ υ учևдиն |
| Νо краχ | Էβε мላлиኝጾце |
| И χоτинደ | А уսոኤошеտ еհ |
Będąc w Polsce, Norblin malował portrety, sceny rodzajowe i historyczne bitwy. Przede wszystkim cenne są jednak jego szkice rodzajowe (np. seria związana z kostiumami polskimi: "Zbiór rozmaitych strojów polskich / Costumes polonais", 1817), przedstawiające życie polskich wsi i miasteczek z końca XVIII w.
Początki malarstwa w Polsce wiążą się, jak w ogólne początki polskiej sztuki, z przyjęciem chrześcijaństwa z Rzymu, w r. 966,co przesądziło o wpisaniu się polskiej kultury w bogatą i żywą tradycję zachodnioeuropejską. Z najwcześniejszego okresu, Romanizmu (XI – połowa XIII w.) pochodzą importowane z zachodu przez dwór, kościoły i klasztory rękopisy iluminowane zdobione pięknymi miniaturami. Następna epoka – Gotyk (połowa wieku XIII – XV w.) przyniosła szereg malowideł ściennych o tematyce religijnej, niestety tylko częściowo zachowanych, oraz niezwykle intensywny rozwój malarstwa tablicowego, którego głównym ośrodkiem w stał się Kraków, ówczesna stolica Polski. Powstawały tu, w rzemieślniczych warsztatach malarskich i snycerskich, malowane na deskach i obficie złocone ołtarze, tryptyki i poliptyki, z których wiele dotrwało do naszych czasów. Pod koniec działał w Krakowie jeden z najwybitniejszych artystów późnego średniowiecza, norymberczyk Wit Stwosz, autor słynnego Ołtarza Mariackiego, wielki rzeźbiarz, ale także malarz, który wywarł znaczny wpływ na polską sztukę. Renesans (XVI wiek) przyniósł dalszy rozwój religijnego malarstwa tablicowego (Mistrz Jerzy), a także malarstwa ściennego i miniaturowego (Stanisław Samostrzelnik). W dziełach tych artystów zaznaczały się wyraźne wpływy zachodniej sztuki renesansowej, włoskiej, flamandzkiej i niemieckiej, szczególnie w zakresie perspektywy geometrycznej i powietrznej. Rozwojowi malarstwa sprzyjał mądry mecenat artystyczny ostatnich królów dynastii Jagiellonów, Zygmunta I, Zygmunta II Augusta, za których panowania pracowali w Krakowie Hans Dürer, brat sławnego Albrechta Dürera oraz Hans Kurmbach. W okresie renesansu pojawiła się w polskim malarstwie nieobecna dotąd tematyka świecka, freski mitologiczne i historyczne, obrazy batalistyczne (np. „Bitwa pod Orszą”) oraz pierwsze portrety królów, biskupów, profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego, a także mieszczan. Na początku XVI wieku powstał bogato ilustrowany miniaturami przedstawiającymi sceny z życia codziennego (warsztaty krawców, szewców, złotników etc.) Kodeks Baltazara Behema zawierający spis praw cechów rzemieślniczych. Okres Baroku (XVII wiek - połowa XVIII wieku) to dalszy bardzo intensywny rozwój malarstwa w Polsce. Przyczynił się do tego wybitny mecenat artystyczny królów szwedzkiej dynastii Wazów, przede wszystkim Zygmunta III i Władysława IV, oraz Jana III Sobieskiego. Pracowali wówczas w Polsce zarówno malarze obcy ( Włoch Tomasz Dolabella i Francuz Claude Callot) jak polscy, którzy, jak np. Krzysztof Boguszewski, Franciszek Lekszycki, Jan Tretko (Tricjusz), Jerzy Eleuter Siemiginowski i Szymon Czechowicz, nawiązując do malarstwa włoskiego i flamandzkiego, m,in Carla Maratty i Rubensa, wynieśli polską sztukę malarską na wcale niezły europejski poziom. Z pracowni tych artystów wychodziły okazałe reprezentacyjne portrety królewskie i magnackie, wielkie kompozycje religijne i historyczne. Równolegle rozwijał się, i to na bardzo szeroką skalę, rodzimy nurt malarski, który zaznaczył się szczególnie w tak zwanym portrecie sarmackim, często pozbawionym przestrzenności i dość prymitywnym w rysunku i kolorycie ale nacechowanym dosadnym realizmem (znakomite charakterystyczne portrety szlachciców, pozbawione jakiejkolwiek idealizacji) i pełnym urzekającego, nieco naiwnego wdzięku. Odmianę sarmackiego portretu stanowiły nie spotykane poza Polską portrety trumienne, malowane przeważnie na blasze i przyczepiane do trumny podczas pogrzebu, skąd ich charakterystyczny, sześcioboczny kształt. Wielki rozkwit malarstwa przypada na okres panowania ostatniego króla Polski, Stanisława Augusta Poniatowskiego /1764-1775/.Działają wówczas w Polsce wybitni malarze włoscy i francuscy jak Marcello Bacciarelli, Canaletto oraz Jean Pierre Norblin de la Gourdaine, w których kręgu, za sprawą mecenatu króla, wielkiego miłośnika i kolekcjonera malarstwa, wyrastają na znaczących twórców malarze polscy Kazimierz Wojniakowski i Aleksander Orłowski, o którym Adam Mickiewicz z dumą powiedział w „Panu Tadeuszu”: „nasz malarz Orłowski”. Wieriusz-Kowalski, Alfred (1849-1915) „Myśliwy na saniach”, Olej na desce, sygnowany, 23x31 cm. Donated by Alexander Mełeń-Korczyński Wiek XIX, mimo, że Polska pozostawała od r. 1795 aż po koniec I wojny światowej (1918), w stanie politycznego zniewolenia /podzielona rozbiorami pomiędzy Rosję, Prusy i Austrię/, to okres otwartej manifestacji polskości i szerokiego rozumianego patriotyzmu. W pierwszej połowie w. XIX, w epoce Romantyzmu, objawienie jest sztuka Piotrka Michałowskiego (1801-1855/ pierwszego polskiego malarza o najwyższym europejskim formacie. Malowane przez niego żywiołowo epizody z wojen napoleońskich / „Bitwa pod Samosierrą”) i wspaniałe portrety mieszczan, chłopów i Żydów można śmiało postawić w jednym rzędzie z obrazami największych artystów romantycznych jak Teodor Gericault i Eugeniusz Delaoroix. Wyczółkowski, Leon (1852-1936) “Kościół Wizytek w Lublinie”, Akwarela na papierze, sygnowana, 30x21 cm. Donated by Alexander Mełeń-Korczyński, 1977 Intensywnie rozwija się w w. XIX malarstwo krajobrazowe i rodzajowe, w czym objawia się miłość od ojczystej ziemi i rodzimego obyczaju. Najwybitniejszymi reprezentantami tego nurtu są Józef Chełmoński (1849-1914), autor słynnej „Czwórki” i „Bocianów”, Juliusz Kossak (1824-1899), wspaniały akwarelista, niezrównany malarz koni i epizodów z siedemnastowiecznych wojen Polaków z Kozaczyzną, Turkami i Szwedami, Józef Szermetowski (1833-1876), malarz nostalgicznych widoków wsi i małych miasteczek, Józef Brandt (1841-1915), wybitny batalista, podobnie jak Juliusz Kossak piewca siedemnastowiecznych potyczek militarnych i ówczesnego obyczaju, Wojciech Gerson (1831-1901) i Leon Wyczółkowski (1852-1932), ci dwaj ostatni znani szczególnie jako malarze Tatr, polskich gór, w których, jak głosiły popularne w XIX wieku ludowe legendy, mieli drzemać wielcy polscy rycerze dawnych wieków, oczekujący na znak do walki o niepodległość. Najwyższym społecznym uznaniem i ogromną popularnością cieszyło się w XIX w. Malarstwo historyczne, którego najwybitniejszym, w europejskiej skali, był Jan Matejko /1828-1893/. W serii dużych obrazów ukazał on, w syntetyczny sposób, ważne epizody z historii Polski / „Bitwa pod Grunwaldem”, „kazanie Skargi”, „Hołd Pruski”, „konstytucja 3 Maja”, „Kościuszko pod Racławicami” zwracając uwagę tak na historyczną świetność dawnej Polski, jak na tragiczne momenty w jej dziełach, które, / zdrada narodowa/ doprowadziły do upadku państwa. Obrazami, a przede wszystkim efektownymi rysunkami, powielanymi w niezliczonych reprodukcjach, olbrzymią popularność zyskał sobie Artur Grottger (1837-1867), piewca narodowego powstania w r. 1863, zwanego Styczniowym. Sztuka Matejki i Grottgera wywarła potężny wpływ na późniejsze polskie malarstwo historyczno-patriotyczne, Wojciecha Kossaka (1857-1943), żywotne aż po II wojnę światową. Obrazy polskich artystów, pokazywane na wielu międzynarodowych wystawnych sztuki, w Wiedniu, Paryżu, Berlinie, zdobywały często złote medale i inne prestiżowe nagrody / otrzymywali je Jan Matejko, Józef Brandt i jeden z najwybitniejszych polskich portrecistów Henryk Rodakowski /1829-1894/, co przyczyniło się do podtrzymywania w Europie świadomości o istnieniu bogatej narodowej kultury Polaków, narodu pozostającego od dziesiątków lat pod rządami obcych mocarstw. Schyłek w. IX przyniósł pewne wpływy włączenia się do malarstwa polskiego w modne nurty zachodnioeuropejskiej sztuki, przede wszystkim w impresjonizm, co wiązało się poniekąd z odejściem od dominującej u nas nuty historyczno-patriotycznej. Na swój sposób uprawiał malarstwo impresjonistyczne Aleksander Gierymski /1850-1901/, sięgający po malownicze tematy z epoki rokoko /szkice do obrazu „Altana”/, piękne impresjonistyczne pejzaże i sceny malowali Władysław Podkowiński /1866-1895/ i Józef Pankiewicz /1867-1940/. Impresjonizm tych artystów stanowił ważny nurt wspaniałego ruchu artystycznego Młodej Polski, który objawił się wieloma ważkimi dokonaniami na wszystkich polach kultury. Najwybitniejszymi reprezentantami Młodej Polski w zakresie malarstwa to Stanisław Wyspiański (1869-1907), Jacek Malczewski (1854-1929) i Józef Mehoffer (1869-1946). Wyspiański i Mehoffer są autorami licznych projektów monumentalnych dekoracji ściennych i witrażowych, z których tylko niektóre doczekały się realizacji. W Krakowie wykonano witraże, wspaniałe przedstawiające Boga Ojca, „Stań się!”, i pełną roślin i kwiatów secesyjną polichromię według projektów Wyspiańskiego, w kościele OO. Franciszkanów, a we Fryburgu (Szwajcaria) zrealizowano, po wygranym przez artystę konkursie, okazałe projekty witrażowe Mehoffera. Potężne i niezwykle sugestywne projekty witraży przeznaczonych dla katedry na Wawelu, przedstawia biskupa Stanisława Szczepanowskiego, księdza Henryka Pobożnego i króla Kazimierza Wielkiego, autorstwa Wyspiańskiego nigdy nie trafiły na Wawel, te, może najwybitniejsze dokonania artystyczne Młodej Polski na polu sztuki malarskiej, możemy dzisiaj oglądać tylko w muzeum. Trzeci wybitny reprezentant młodej Polski, Jacek Malczewski, zaczynający od realistycznych obrazów na temat martyrologii zesłańców sybirskich, obraz „Wigilia na Syberii”, malował później niezliczone obrazy symboliczne obracając się wokół problemów narodowych, walki o wyzwolenie, a także postawy jaką artysta polski powinien wobec tych spraw zajmować. Do najwybitniejszych dzieł artysty należą obrazy „Melancholia” i „Błędne koło”. I wojna światowa i ruch legionowy pod przywództwem Józefa Piłsudskiego przyniosły Polsce upragnioną wolność a wydarzenia te doczekały się imponującej malarskiej i rysunkowej prezentacji, co można uznać za kontynuację tak ważnego w polskim malarstwie XIXw. Nurtu historyczno-patriotycznego zupełnie już niestety anachronicznego na tle ówczesnych ruchów artystycznych na zachodzie, kubizmu, początków abstrakcji etc. W okresie międzywojennym (1918-1939), w wolnej Polsce, malarstwo, uwolnione od tematyki patriotyczno-historycznej, przybierało stopniowo międzynarodowy charakter. W nawiązaniu do zachodnioeuropejskich kierunków: kubizmu, abstrakcjonizmu, futuryzmu, ekspresjonizmu, upraszczano formę i stosowano nowoczesną stylizację. Formiści Stanisław Ignacy Witkiewicz (Witkacy), Tytus Czyżewski, Andrzej i Zbigniew Pronaszkowie, skupili uwagę na kompozycji obrazu i jego ekspresji. Kapiści (nazwa grupy wywodzi się od założonego w r. 1923 w Paryżu, przez uczniów Józefa Pankiewicza, Zygmunta Waliszewskiego, Józefa Czapskiego, Jana Cybisa Komitetu Paryskiego - KP) akcentowali głównie rolę koloru w obrazie, dlatego popularnie zwano ich kolorystami. Malarze zrzeszeni w ugrupowaniu „Rzym”, Eugeniusz Zak, Ludomir Ślendziński, Własław Skoczylas uprawiali malarstwo wybitnie dekoracyjne, sięgając nierzadko do motywów ludowych, a artyści zdecydowanie awangardowi jak Władysław Strzemiński i Henryk Stażewski zajmowali się malarstwem abstrakcyjnym. II wojna światowa i hitlerowska okupacja, która przyniosła Oświęcim i Holokaust, skłoniła wielu artystów do podejmowania na nowo, chociaż w bardziej nowoczesnej formie, tematyki patriotycznej i martyrologicznej, co zaowocowało wieloma znaczącymi dokonaniami malarskimi już po zakończeniu wojny ( Marek Oberländer :”Napiętnowani”, Andrzej Wróblewski i jego seria „Rozstrzelań”). Lata PRL-u, szczególnie w okresie 1949-1956, to okres narzuconego przez partię socrealizmu, czyli realizmu socjalistycznego, który objawił się szeregiem oficjalnych dzieł ukazujących wielkie budowle, przodowników pracy i przywódców marksizmu-leninizmu. Po przemianach październikowych (1956) malarstwo znów zwróciło się ku wzorom zachodnioeuropejskim /np. Tadeusz Kantor i jego towarzyskie abstrakcje/ i na ogół rozwijało się bez większych ograniczeń, a niektórzy artyści, jak np. Jerzy Nowosielski, Jonasz Stern, Wacław Taranczewski, Jan Lebenstein stworzyli dzieła doceniane szeroko, zarówno w kraju, jak i za granicą. Rok 1980, solidarnościowa rewolucja, a następnie stan wojenny, przyniosły nawrót tematyki i symboliki patriotyczno-martyrologicznej mającej w sztuce polskiej tak bogatą tradycję. Współczesne malarstwo polskie, wtopione w różnorakie działania artystyczne (Instalacje, techniki fotograficzne i komputerowe, video art. etc.) utrzymuje się na ogólnie dobrym poziomie oscylując pomiędzy naśladownictwem obcych wzorów, przeważnie amerykańskich, a lokalnymi odniesieniami, także do polskich dawnych tradycji artystycznych, sztuki sarmackiej i Jacka Malczewskiego, czego przykładem mogą być obrazy Leszka Sobockiego. {plusone}
- kompozycja otwarta: ramy kompozycji przecinają obiekty w ten sposób, że dostrzegamy tylko ich fragmenty. W związku z tym mamy wrażenie, że istnieje jakaś ich kontynuacja poza samą kompozycją. Oś kompozycji nie jest w takim przypadku dokładnie sprecyzowana; kompozycja która wywołuje wrażenie fragmentaryczności.
Wystawa „Wieś w malarstwie polskim” przenosi widza do rzeczywistości wiejskiej z końca XIX i początku XX stulecia. Do wsi, która już nie istnieje, którą zobaczyć można w sztuce lub w muzeach – parkach etnograficznych. Tematy wiejskie pojawiły się w sztuce polskiej dopiero w dobie romantyzmu. Chętnie podejmowali je pozytywiści przedstawiający wizerunek wsi w sposób bardziej realistyczny od romantyków. Tematyka wiejska najchętniej podejmowana była w okresie modernizmu. Artystów tego okresu szczególnie fascynowały wieś i lud wiejski, które traktowali jak rezerwat i ostoję tradycji. „Wieś w malarstwie polskim” to wystawa obrazów ze zbiorów Muzeum Okręgowego w Lesznie, którą można będzie oglądać w Muzeum w Raciborzu od 1 maja od 31 lipca – pod warunkiem otwarcia muzeów. Jest to część kolekcji liczącej ok. 800 obrazów i 250 grafik o tej tematyce, gromadzonych systematycznie od lat 50. XX wieku. Autorzy obrazów to wybitni malarze, absolwenci akademii sztuk pięknych, szczególnie Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie oraz akademii malarskich w Monachium, Dreźnie i Paryżu. Na wystawie podziwiać można dzieła T. Axentowicza, K. Alchimowicza, Z. Dziurzyńskiej-Rosińskiej, K. Wierusz-Kowalskiego, J. Rapackiego, F. Pautscha, W. Jarockiego, S. Kamockiego, M. Reyznera, Z. Rozwadowskiego i wielu innych. W raciborskim muzeum prezentowane są trzy kategorie tematyczne: malarstwo krajobrazowe, wiejskie sceny rodzajowe i portrety chłopskie. Na wystawie zobaczyć można kwitnące łąki, drogi polne, pola żniwne, rzeki, fragmenty zagród, sady, architekturę wiejską – drewniane kościółki, chaty o bielonych ścianach, kryte strzechą słomianą, wiatraki i młyny wodne, wiejskie dworki i karczmy. Na wielu płótnach przedstawione są zwierzęta i ptactwo domowe. Tematem obrazów są również sceny z życia mieszkańców wsi – prace w polu i w gospodarstwie domowym, rzemiosło wiejskie, stroje ludowe, zwyczaje. – Wielość tematów, różnorodne środku artystyczne stosowane przez artystów sprawiają, że zwiedzający wystawę może na chwilę przenieść się w czasie i rzeczywistości – zachęca raciborskie muzeum. oprac. /kp/
Wieczór w Muzeum: Na jarmarku i przed karczmą. Sceny rodzajowe w malarstwie w Warszawa . Harmonogram i bilety na nadchodzące . Muzeum Narodowe w Warszawie , pt., 13.07.2018, 19:30 - 23:59 . Znajdź najnowsze wiadomości, bilety, aktualne informacje na GoOut. Znamy wszystkie najlepsze wydarzenia.
Książki Tako Wydawnictwo: Tako Oprawa: Twarda Opis W książce omówiono narodziny i ewolucję tematyki rodzajowej w malarstwie polskim od schyłku XVIII wieku po rok 1850. Przedstawione zostały początki tej dziedziny twórczości na gruncie narodowym, losy jej pionierów oraz stopniowy wzrost jej rangi, widoczny zarówno w twórczości malarzy, jak i w wypowiedziach krytyków oraz miłośników sztuki. Zawarty w tomie przegląd zjawisk artystycznych pozwala prześledzić, jak z każdą kolejną dekadą XIX stulecia malarstwo rodzajowe zyskiwało coraz szersze grono reprezentantów i coraz silniej konkurowało z gatunkami tradycyjnie umieszczanymi na szczycie akademickiej hierarchii tematów. Niezależnie od tego, czy poważne, czy raczej dowcipne, sceny z życia codziennego polskich miast i wiosek traktowane były jako ucieleśnienie ?problematyki krajowej?. Artyści obrazowali ludowe tradycje i obyczaje, podkreślali lokalny koloryt, odwoływali się do powszednich doświadczeń ludzi sobie współczesnych ? niejednokrotnie budząc tym samym mocniejsze, niż dotychczas, emocje. Szczegóły Tytuł Obrazy codzienności Polskie malarstwo rodzajowe I połowy XIX wieku Podobne z kategorii - Książki Darmowa dostawa od 199 zł Rabaty do 45% non stop Ponad 200 tys. produktów Bezpieczne zakupy Informujemy, iż do celów statystycznych, analitycznych, personalizacji reklam i przedstawianych ofert oraz celów związanych z bezpieczeństwem naszego sklepu, aby zapewnić przyjemne wrażenia podczas przeglądania naszego serwis korzystamy z plików cookies. Korzystanie ze strony bez zmiany ustawień przeglądarki lub zastosowania funkcjonalności rezygnacji opisanych w Polityce Prywatności oznacza, że pliki cookies będą zapisywane na urządzeniu, z którego korzystasz. Więcej informacji znajdziesz tutaj: Polityka prywatności. Rozumiem
mozaiki w Pelli (Polowanie na jelenia, Polowanie na lwa) oraz w Villa Romana del Casale (Wielkie polowanie, Małe polowanie; portrety i malarstwo rodzajowe ukazujące postacie myśliwych oraz sceny związane z myślistwem, np. w malarstwie polskim: Tadeusz Ajdukiewicz: Po polowaniu na jelenia,
Wyświetlanie 1–12 z 27 wyników autor nieznany, Ecce Homo 90,00 zł – 227,00 zł Wybierz opcje Bartolome Esteban Murillo, Chłopcy jedzący ciastka, 1665-1675 99,00 zł – 183,00 zł Wybierz opcje Chardin, Pracowita matka 99,00 zł – 183,00 zł Wybierz opcje Constable Wóz na sianko 101,00 zł – 207,00 zł Wybierz opcje Corot, Wspomnienie z Mortefontaine, 99,00 zł – 183,00 zł Wybierz opcje Diego Velazquez, Poddanie Bredy 1634-1635 101,00 zł – 207,00 zł Wybierz opcje Francesco del Cossa, Jesień, 1455-1460 101,00 zł – 207,00 zł Wybierz opcje Francois Boucher, Diana wychodząca z kąpieli, 1742 101,00 zł – 207,00 zł Wybierz opcje Francois Boucher, Modystka, 1746r. 143,00 zł Wybierz opcje Francois Boucher, Portret Madame de Pompadour, 1750r. 143,00 zł Wybierz opcje Jacopo Tintoretto, Męczeństwo dziesięciu tysięcy 1529-1530 143,00 zł Wybierz opcje Jacques – Louis David, Śmierć Marata 1793r. 143,00 zł Wybierz opcje Wyświetlanie 1–12 z 27 wyników
W klasycznej analizie malarskiego dzieła sztuki znajduje się zazwyczaj 5 głównych punktów: kompozycja. kolorystyka. światłocień. ekspresja. wniosek. Jest to naprawdę bardzo obszerny temat i żeby omówić go dokładnie, zajmiemy się na razie pierwszym punktem z naszej listy. W tym poście na warsztat bierzemy kompozycję i kilka
Strona główna / Obrazy do salonu / Sceny rodzajowe Wyświetlanie 1–12 z 166 wyników Anna Bilińska, Starzec z książką 308,00 zł Wybierz opcje autor nieznany, Ecce Homo 90,00 zł – 227,00 zł Wybierz opcje Bartolome Esteban Murillo, Chłopcy jedzący ciastka, 1665-1675 99,00 zł – 183,00 zł Wybierz opcje Botticelli, Narodziny Wenus 147,00 zł Wybierz opcje Chardin, Pracowita matka 99,00 zł – 183,00 zł Wybierz opcje Corot, Wspomnienie z Mortefontaine, 99,00 zł – 183,00 zł Wybierz opcje Diego Velazquez, Poddanie Bredy 1634-1635 101,00 zł – 207,00 zł Wybierz opcje Edgar Degas, Czesząca się kobieta 99,00 zł – 183,00 zł Wybierz opcje Edgar Degas, Dżokeje na tle pejzażu, 99,00 zł – 183,00 zł Wybierz opcje Edgar Degas, Kobiety na tarasie kawiarni wieczorową porą 101,00 zł – 207,00 zł Wybierz opcje Edgar Degas, Małe modystki 99,00 zł – 183,00 zł Wybierz opcje Edgar Degas, Niebieskie tancerki 90,00 zł – 332,00 zł Wybierz opcje Wyświetlanie 1–12 z 166 wyników
JQdzK6Z. qtc4tuinmo.pages.dev/109qtc4tuinmo.pages.dev/185qtc4tuinmo.pages.dev/161qtc4tuinmo.pages.dev/300qtc4tuinmo.pages.dev/48qtc4tuinmo.pages.dev/228qtc4tuinmo.pages.dev/27qtc4tuinmo.pages.dev/277qtc4tuinmo.pages.dev/22
sceny rodzajowe w malarstwie polskim
